Այո, նրանց, ում ամեն Աստծո օր եմ հանդիպում և, սառնասիրտ ձևանալով, երբեմն բաշխելով իրենց խնդրած մետաղադրամը, երբեմն` ոչ, անցնում եմ կողքներով: Վերջին ժամանակներս, մուրացիկի հանդիպելիս, անմիջապես մտաբերում եմ տրանսպորտի համար սահմանված 50 դրամ հավելավճարը: «Հիսուն դրամ ունենամ՝ աղաչական հայացքով ինձ նայող այս մուրացիկին կտամ»,-մտածում եմ ես և տալիս եմ: Հետաքրքիրն այն է, որ այս վերջին թանկացումից հետո ավելի ուշադիր և հոգատար եմ դարձել այս մարդկանց նկատմամբ: Մի՞թե գծատեր օլիգարխներն այդ 50 դրամի կարիքն ավելի շատ ունեն, քան այս թշվառները, որոնք առավոտից երեկո պատերի տակ և տարբեր անցումներում նստած 10 դրամ են մուրում, որպեսզի սովամահ չլինեն: Եվ նրանք մեկը չեն, մի քանիսը չեն, շա՜տ-շատ են և ամենուր են: Սրան անտեղյա՞կ են հայ պաշտոնյաները. Դե իհարկե, տեղյակ են, պարզապես սեփական գրպանը լցնելու մոլուցքը կուրացրել է նրանց: ՈՒստի, նրանց զգոնությունն արթնացնելու համար, քաղաքապետարանը, կառավարության շենքը, հատկապես նախագահի նստավայրը վաղուց պետք է շրջափակված լիներ 10 դրամ մուրացող ՀՀ քաղաքացիներով, որպեսզի ամեն անգամ, նոր թանկացում մոգոնելիս, իրենց տեսադաշտում ունենային այս թշվառներին: Գուցե այդ ժամանակ սիրտները ցավե՞ր, թեպետ, խիստ կասկածում եմ:
Հասմիկ ՄՈՎՍԻՍՅԱՆ